Rajasthan

Kijk, wat het eigenlijk is.. In Delhi zijn we lichtelijk genaaid, maar aan de andere kant hebben we er ook een vrij goede deal uitgehaald. De mensen bij de tourist-office zeiden dat er de komende week geen plek meer zou zijn in een trein richting Rajasthan. Nou vonden we Delhi wel gezellig, maar eigenlijk toch te druk, groot en net niet gezellig genoeg om tot langer dan de volgende dag te blijven. Ze hadden een advies. Neem een driver en die brengt je in 11 dagen naar alle plekken in Rajasthan waar je wil. Inclusief eten en hotels voor maar een honderdje of 8 per persoon. Ik lachte de beste man nog net niet recht in zijn gezicht uit, maar maakte wel duidelijk dat dit impossible is. En buiten dat staat deze manier van reizen mij nogal tegen. Ik ben hier onder andere om vrij te zijn. Dat zou op die manier niet gebeuren. Maar wat moesten we dan? Na heel veel overleg, kijken wat we er vanaf zouden krijgen en de zekerheid dat we wel een zekere vrijheid zouden hebben, kwamen we nu uit op iets meer dan 200 voor alleen een chauffeur (en natuurlijk zijn auto met benzine) voor die 11 dagen.
Daar gingen we dan richting Mandawa onderweg stopten we bij een vrij duur restaurant om wat te eten. Onze driver (Saraje) duidelijk gemaakt dat we alleen naar local-restaurants willen en het grote toeristengebeuren zoveel mogelijk willen vermijden. We are on a budget! En t is veel leuker.
Aangekomen in Mandawa, werden we al vrij snel gelukkig. Het is een heel mooi stadje met heel veel hele mooie muurschilderingen en een heel stuk rustiger dan Delhi. De eerste avond besloten we wat uit te rusten om de volgende ochtend op te staan en te ontbijten op het dak van het hotel met een geweldig uitzicht. We wilden het stadje gaan ontdekken en een jongen van het hotel stond erop dat hij meeging om ons alles te laten zien. Na even wat tegenstribbelen van onze zijde, besloten we dat we vandaag alles over ons heen zouden laten komen. Dit bleek een goede keuze; leuke mensen ontmoet, veel moois gezien en in de avond was er een festival waar we mee naartoe werden genomen. Er was bijna geen andere toerist en alle ogen waren op ons gericht. Het leek wel alsof er ineens een staring-contest was begonnen. Wat natuurlijk heel oneerlijk was, want wij waren maar met ons tweeën. Uiteindelijk heerlijk gedanst met de locals, vooral het oude vrouwtje van een jaar of 70 was een geweldige danseres en van haar mochten we dan ook niet meer weg. Toch maar gedaan, want de volgende dag zouden we weer vroeg onderweg gaan.
We gingen richting Bikaner, uiteindelijk bleven we daar alleen slapen (Onze kamer afgedingt van 750 naar 400 rupees, bleken we daar ook eens nog een zwembad en heet water te hebben! Een avondje in de hemel dus)
Maargoed, vanuit Mandawa:
2 dagen in de auto
Toch zeker 14 uur rijden
Een aantal handen vol dode honden (in verschillende staten van ontbinding)
Een keertje kotsen door het lekkere maar toch twijfelachtige eten
Mijn lief heel erg missen
100-en bijna fronale botsingen , met zowel auto's, schapen als koeien(geen zorgen mam, ik leef nog!)
Een dood hertje
Een levend hertje
Een stop onderweg zodat Saraje zijn nodige dosis wiet voor die avond kon halen
Langzaam veranderend landschap
De eerste dromedarissen
Vrouwen met gezichtsbedekking, mooie armbanden en wonderschone sari's die wel 3 keer zoveel spullen als zichzelf op hun hoofd dragen
Een kijkje over de grens van Pakistan
Veel legervoertuigen
En 10 keer gaargekookt te zijn in de hete auto
kwamen we aan in Khuri. Hier zouden we de woestijn ingaan. We hadden besloten om de grote stad te ontwijken en voor een wat kleinere plaats te gaan. Geen zin in de drukte en wellicht een kans dat we niet met zijn twintigen tegelijk de woestijn in zouden gaan. Goede keuze, want de volgende ochtend gingen Paulien en ik, alleen samen met de camel-men en natuurlijk de dromedarissen de woestijn in. De ene man was een jaar of 40 en erg grappig. Na een paar uurtjes heen en weer hobbelen op de dromedaris, genoten te hebben van zijn uitleg over Rajasthan, de mooie uitzichten en de rust, stopten we onder een boom. Hier gingen we lunch maken. Een paar uur later na wat hout gesprokkeld te hebben, het deeg gemaakt en de groenten gesneden en het vuur opgestookt was de heerlijke lunch klaar. Chapatti's met een groentecurry. Hierna nog een paar uurtjes blijven liggen omdat het te heet was. De ultieme rust. Ik keek naar boven, zag de blauwe lucht, de adelaars die rondcirkelden en een stukje verderop wat gieren in een boom, afwachtend op iets wat dood neer zou vallen. Toen gingen we weer verder, naar de zandduinen, vanaf daar een hele mooie zonsondergang gezien en ons kampje klaargemaakt. Na het bereiden van het vuur en het diner, goede gesprekken en wat dubbelzinnige grapjes van de crazy-desert-man (zoals hij zichzelf noemde), ging hij weg (hij ging op antilopes jagen) en lagen wij onder de sterrenhemel. Heerlijk geslapen en ook weer heerlijk wakker geworden in de stille woestijn, net voor zonsopgang, dus de lucht had een sprookjesachtige kleur. Na het ontbijt gingen we terug en vervolgden we onze weg naar Jodhpur. 'the blue city'. Na weer heel wat uurtje rijden en bijna een kopie van bovenstaande opsomming kwamen we daar aan. Een vrij drukke stad, maar ook een mooie stad. Hier heb ik onder andere geleerd hoe ik chai moet maken en veel leuke mensen ontmoet, zowel locals als mede-reizigers. Toen we op een dag besloten een berg te beklimmen om het fort te bekijken, werden we ineens gewenkt door een Indiase vrouw, we moesten binnenkomen. Toen we binnenkwamen werden we helemaal volgestopt met lekker eten en wilden ze met ons op de foto. Veel communiceren met handen en voeten later stonden we weer buiten en gingen we verder omhoog. Hier kwamen we erachter dat we de verkeerde berg aan het beklimmen waren, maar dat gaf niet. Want wat een uitzicht zeg!
Ook werd in een winkel plotseling mijn hand gelezen en hetgeen wat is blijven hangen is dat ik maar 60 word. Ik ben benieuwd. Toen we daarna aan het napraten waren en onze handen aan het bekijken, kwam er een man naar ons toe, of we ook zijn hand wilden lezen, want blijkbaar zag het er professioneel uit. Dit heb ik dus maar even gedaan voor deze man, ik las dat hij ziek was geweest, dit klopte, verder zag ik dat hij gelukkig zou zijn en vrij oud zou worden. De man was gelukkig met mijn nieuw verworven skills en zei dat ik er verstand van had.
De volgende dag naar Pushkar gereden een stad met meer dan 500 tempels en een heilig meer. Vlak voordat we de auto uitstapten zei onze driver: “be careful, there are a lot of hippies here”. Dat bleek waar. De hippies dan, voorzichtig hoefden we niet zo erg te zijn, want wat een ontzettend relaxed stadje was dit zeg! Dat het zo relaxed was kwam mede doordat ze overal wiet in stoppen; special lassi's, magic cookies en ga zo maar door. Eigenlijk mocht in deze heilige stad geen alcohol verkocht worden, maar bier werd verkocht als cerveza en verder stonden de cocktails gewoon op het uithangbord. Zo konden de locals niet begrijpen dat er wel alcohol verkocht werd en werd de vrede bewaard. Waar onze driver ons dan weer niet voor gewaarschuwd had, waren de Brahmans (hoogste kaste, priesters) die je een hand vol bloemen geven die je in het heilige meer kan gooien, zodat je de rest van je leven gelukkig zou zijn. We werden hier vrijwel meteen in mee gesleurd, we werden door middel van een ritueel gezegend en lieve familie en vriendje, ik heb voor jullie gebeden! Dus alles komt goed! Dit alles had heel mooi kunnen zijn als de priester na afloop je niet dwong om heel veel geld te betalen, het liefst euro's, en anders minimaal 500 rupees. Dit bedrag tot onder de 100 rupees gekregen, maar nu zal ik waarschijnlijk niet mijn hele leven gelukkig zijn. Dat neem ik dan maar op de koop toe.
De volgende dag zou vanuit Agra (waar de Taj Mahal staat) onze trein vertrekken naar Varanassi. En ja als je dan toch in de buurt bent bezoek je de grootste Taj Mahal ook maar even. Wel echt een indrukwekkend gebouw zeg! Maar omdat wij voor veel mensen alsnog de attractie waren en telkens foto's van ons maakten (en we hier wel een beetje genoeg van hadden), besloten we er voor de grap geld voor te vragen. Eerst 10 rupees, maar het bleek dat een aantal dit nog wilden betalen ook. Tot 50 rupees zelfs, dit hebben we maar niet aangenomen en besloten dat onze prijs nu 100 rupees zou zijn. Hierdoor dropen de meesten na wat ongemakkelijk gelach vrij snel af. Difficult life, being famous :P
Daarna de 10 uur durende nachttrein naar Varanasi gepakt, nadat ik gewend was aan het gesnurk van de dikke Indiase man die bij ons in de buurt lag, heerlijk geslapen en uitgerust aangekomen in Varanasi. Daar ben ik nu en nu ga ik eerst douchen, want dat is echt alweer veel te lang geleden!