Vanakam!

Alweer een week ben ik hier in Chennai India. Het voelt al veel langer. Zoveel hebben we al gedaan en geleerd, bewust en onbewust.
Toen we een week geleden aankwamen op het vliegveld, was dat erg imponerend. Heel veel Indiërs die je allemaal aankijken en wij die hen "cultureshocked" aankeken! Nou maar hopen dat we degene die ons zou komen halen konden vinden. Helemaal achteraan de massa Indiërs vonden we hem. Vanaf het vliegveld zijn we na een rit door het chaotische verkeer inclusief koeien, geiten, motoren, fietsen en tuk tuks (love the chaos!) gaan ontbijten. Meteen lekker pittig en alleen met onze rechterhand. Dit vereiste nog wel wat oefening merkte ik. Maar het was lekker! Mijn god wat hou ik van Indiaas eten. Daarna met onze jetleg meteen meegenomen om projecten te bekijken, bij mensen op bezoek te gaan en de gastvrijheid van de Indiërs mee te maken. Tien dagen in één dag. Zo voelde het. Overal waar we kwamen zat iedereen ons enorm aan te staren. Ze vinden het erg bijzonder, wij als twee blanke vrouwen. Dit merkten we de dag erna helemaal. We waren aan het strand en begonnen al wat te wennen aan de starende blikken, totdat er iemand naar ons toekwam die met ons op de foto wilde. We vonden het enigszins anders dan we gewend waren, maar natuurlijk mocht dit. Maar we merkten, als er één Indiër over de dam is, volgen er meer. We zijn nu terug te vinden in heel wat Indiase plakboeken.
We zijn 2 dagen geleden begonnen op het project. De kinderen zijn allemaal superenthousiast en lijken erg blij met ons te zijn! Ik ben bang dat ik op allemaal verliefd ga worden, wat een schatjes, maar ook ontzettende boefjes. Ze hebben veel meegemaakt. Honger, het straatleven, stelen, doodgaan van dierbaren en zelf mensen vermoord zien worden. Het samenwerken met de oprichter van het weeshuis en zijn familie (die wonen allemaal in het zelfde gebouw)is nog al anders dan we gewend zijn. De mannen zitten maar een beetje terwijl ze ons instructies geven en het is een enorme chaos. Ook lijkt het alsof ze nu er vrijwilligers zijn, meteen alles wat de afgelopen tijd is blijven liggen willen aanpakken. Enorm lastig allemaal, maar we slaan ons er wel doorheen. We gaan proberen wat meer ons eigen plan te trekken. Dat was erg lastig ook in het begin toen we nog niet begonnen waren. We werden overal mee naartoe genomen, wat heel lief en goed bedoelt was, maar ik zit er bijvoorbeeld niet perse op te wachten om in India naar een (voor Indiase begrippen) luxe resort te gaan om daar te gaan bowlen of te shoppen e.d.
Ook hebben we al wat Tamil geleerd en een sari gekocht :D Er leuk hoe de mensen daarop reageren.
Het is nu een week nadat we zijn aangekomen en ik ben al aan veel dingen gewend gewend. Ik hou nu al van India. Er is nog veel te leren en te beleven, maar hier kijk ik naar uit. Als het goed is ga ik volgende week met yoga-lessen beginnen! Dat was em voor nu, tot schrijfs!